Φαντασμαγορία και αλμυρές τιμές

Οι Αθηναίοι δύσκολα επισκέπτονται το εστιατόριο ενός ξενοδοχείου για δείπνο. Η ξενοδοχειακή εστίαση τους πέφτει ψυχρή, πομπώδης· προτιμούν τη ζεστασιά του ταβερνο-εστατορίου ή την απατηλή λάμψη του μαγαζιού μόδας. Το ξενοδοχειακό φαγητό ταυτίζεται επίσης με μια στερεοτυπική ιντέρνασιοναλ κουζίνα, με πολλή διακόσμηση και ελάχιστη γεύση. Τέλος, οι τιμές: στα καλά 5στερα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια χρεώνουν τιμές 5 αστέρων στους μπίζνες κλας πελάτες τους, αποκλείοντας έτσι τους άλλους.

Οι προκαταλήψεις αυτές είναι δικαιολογημένες, σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, με την ανάπτυξη μιας σχετικής γαστρονομικής κουλτούρας, αναπτύχθηκαν συστοίχως και τα εστιατόρια των καλών ξενοδοχείων. Hilton, Intercontinental, Semiramis, St George Lycabettus, Park, είναι μερικά παραδείγματα. Σε αυτά προσθέτουμε τώρα το Royal Olympic, με το εστατόριο «Iωάννης».

Το «Ιωάννης» έχει ένα ακαταμάχητο προσόν: ευρισκόμενο στην ταράτσα του επταόροφου κτιρίου, σε στρατηγική θέση στην καρδιά του ιστορικού κέντρου, προσφέρει θέα που κόβει την ανάσα… Η γωνιακή τζαμαρία που περιβάλλει το μεγάλο εστιατόριο προσφέρει πιάτο την Ακρόπολη, τους στύλους του Ολυμπίου Διός, την κορυφή του Φιλοπάππου και του Στρέφη, τον Λυκαβηττό, τον Υμηττό και ό,τι άλλο ορέγεται το πεινασμένο μάτι του Αθηναίου… Πρόκειται περί μοναδικής φαντασμαγορίας.

Εχει κι άλλα προσόντα όμως το ρουφ γκάρντεν του Ολύμπικ. Την πολύ σοφιστικέ κουζίνα του γνωστού σεφ Κώστα Τσίγκα, το ταχύ και ευγενικό σέρβις, το ήσυχο και διακριτικό περιβάλλον. Μειονεκτήματα; Ενα φανερό και σημαντικό: οι υπεραλμυρές τιμές. Για πλήρες γεύμα, ένα ζευγάρι θα φτάσει τα 200 ευρώ.

Το ακριβότερο αναλογικά πιάτο είναι μια τριλογία θαλασσινών: ένα στρείδι, δύο πετροσωλήνες, και σαλιγκαράκια θαλασσινά (χοχλιδάκια), στολισμένα με μους αχινού, προς 33 ευρώ. Οι γεύσεις τους βέβαια είναι μοναδικές, αλλά η τιμή τους δυσθεώρητη και δυσανάλογη ως προς την ποσότητα και το κόστος της πρώτης ύλης.

Από σαλάτες δοκιμάσαμε τη «χειμωνιάτικη»: διάφορα είδη γογγυλιών και ριζών, βρασμένα, με φακές και κρέμα φασολιών. Πολύ ωραία ιδέα, μεσογειακά εκτελεσμένη με ελαιόλαδο και ξιδολέμονο. Αλλη σαλάτα-ορεκτικό ήταν γλυκάδια σωταρισμένα με κρασί και συνοδευόμενα από πορτοκάλι, ρόκα και φουντούκια. (21 ευρώ τα γλυκάδια!)

Στα πρώτα δοκιμάσαμε φρέσκο μεσογειακό λευκό τόνο τυλιγμένο σε φύλλο. Τα δύο τεράστια φιλέτα εκλεκτού τόνου περιβάλλονται από σφολιάτα γεμιστή με άγρια μανιτάρια, και συνοδεύονται από νόστιμα σέσκουλα «τσιγαριστά». Ωραία σύλληψη και εκτέλεση. Το άλλο ψαροπιάτο ήταν πιο σύνθετο και ολιγότερο σαφές-επιτυχές, παρότι ενδιαφέρον: πεσκανδρίτσα στη σχάρα, με χοχλιδάκια, χόρτα τσιγαριστά και σκορδαλιά κολοκύθας. (Και 37 ευρώ για πεσκανδρίτσα με χορταρικά, είναι εξωφρενική τιμή.)

Γλυκά. Το μιλφέιγ ήρθε γεμιστό με λαχανικά! Μάραθος, καλοκύθα, και σάλτσα μήλο-παντζάρι. Εντυπωσιακό ως περιγραφή, λιγότερο εντυπωσιακό ως γέυση. Το άλλο: Κουραμπιές (το μπισκότο του) με κρέμα τριαντάφυλλο, σορμπέ γιαουρτιού και όλο σκεπασμένο με λευκή σοκολάτα· επίσης λιγότερο γευστικό από την περιγραφή και τη φιλοδοξία του.

Συμπέρασμα. Η θέα μοναδική, συναρπαστική. Η σάλα, το σέρβις, πολύ καλά. Η λίστα κρασιών, μέτρια προς αξιοπρεπής. Τα πιάτα ψαγμένα, εφευρετικά, κάπως ακκιζόμενα και φορτωμένα ωστόσο · εν συνόλω, καλά. Οι τιμές αδικαιολόγητες ― έως και 20-30% ακριβότερες από ανάλογα ρεστωράν.

Ιωάννης, Royal Olympic Hotel, Αθ. Διάκου 28-34, Στύλοι Ολυμπίου Διός, 210-92 88 400

Advertisement

Λαμπερό κτίριο, λεπτές γεύσεις

Περνούσα από την οδό Μεγ. Αλεξάνδρου στο Μεταξουργείο κι έβλεπα το φωτισμένο νεοκλασικό-εκλεκτικιστικό κτίριο με την επιγραφή Aleria. Τι ‘ναι τούτο; Κι άλλο ρεστοράν; Τόσο μεγάλο και λαμπερό; Να το δουμε.

Αστική ψαροφαγία

© 2007 estiatoria.gr

Η ψαροφαγία είναι Ελλάδα, είναι Μεσόγειος, είναι δημοκρατία και πολυτέλεια μαζί. Είναι για ουζοτσιπουροκατάνυξη μεσημεριανή, είναι για βραδινό τραπέζωμα, για επαγγελματικό μεσημεριανό, για πανηγυρικό κυριακάτικο. Και τα μαγαζιά που υπηρετούν την ψαροφαγία είναι πάντα δημοφιλή, πάντα υπεράνω μόδας.

Γευματίσαμε δις σε ιχθυεστιατόριο του αθηναϊκού κέντρου. Οι «Επτά θάλασσες» είναι θεσσαλονικιώτικης καταγωγής, αλλά δοκιμάζονται επιτυχώς και στον Νότο: Ομήρου και Βησσαριώνος, ολοχρονίς, μεσημέρι και βράδυ, 7/7. Και το περασμένο καλοκαίρι δοκιμάστηκε και στη Μύκονο.

Εντιμη ιταλική τρατορία

Η ιταλική κουζίνα είναι πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ευνοήτως. Είναι, κατά την γνώμη μας, η μητέρα όλων των σύγχρονων ευρωπαϊκών κουζινών, ως προς τη φιλοσοφία της: επιλογή εποχικών υλικών, φρεσκάδα, διακριτές γεύσεις, αυτοσχεδιασμοί πάνω σε στέρεα θεμέλια. Η νοτιοϊταλική ιδίως, με τα άφθονα λαχανικά και μυριστικά, μοιάζει πολύ με την παραδοσιακή ελληνική και την εν γένει μεσογειακή δίαιτα.

Φυσικά, ιταλική κουζίνα δεν είναι μόνο πίτσα και ζυμαρικά. Αλλά σε αυτά τα ταπεινά και τετριμμένα πεδία δοκιμάζεται καταρχήν κάθε ιταλικό ρεστοράν. Κι επειδή πολλά τα ταξίδια πια στη γείτονα χώρα και πολλές οι γαστρονομικές εμπειρίες στις τρατορίες, στις λοκάντες και στα ριστοράντε επιτόπου, εκεί ακριβώς όπου τελείται η πολύμορφη ιταλική μαγειρική, η τόσο ποικίλη από επαρχία σε επαρχία, οι απαιτήσεις μας πια και από τα εν Αθήναις ιταλικά είναι μεγάλες.

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, βρεθήκαμε σε ρεστοράν ιταλικής ιδιοκτησίας, στην πολύβουη και αποπνικτική διασκεδασογειτονιά του Ψυρρή. Καλό ρεστοράν στου Ψυρρή; Για να δούμε…

Ιταλική αυθεντικότητα

Πολλά εστιατόρια αυτοαποκαλούνται ιταλικά, λίγα είναι πράγματι· τα περισσότερα απλώς εκμεταλλεύονται τη δημοφιλία της ιταλικής κουζίνας και σερβίρουν μερικά τυπικά πιάτα,  συνήθως αδιάφορα φτιαγμένα. Δηλαδή, ζυμαρικά με προετοιμασμένες σάλτσες στο τηγάνι, μοτσαρέλα με βασιλικό, και ρόκα με παρμεζάνα. Ναι, αυτά θεωρούνται ιταλικά πιάτα…

Ευτυχώς για μας, και δυστυχώς για τους ιταλίζοντες δόλιους, τα τελευταία αρκετά χρόνια είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε γνήσια, δηλαδή δημιουργική, ιταλική κουζίνα, από Ιταλούς σεφ. Ετσι ξαναβρίσκουμε τις γεύσεις που δοκιμάζουμε στην Ιταλία.

Ο Μιγκέλε Κονφόρτε από τη Γένοβα είναι ένας τέτοιος Ιταλός μάγειρας. Με πολυετή παρουσία στην Ελλάδα, εκπαιδευμένος στην Ιταλία και στο Παρίσι, πλάι σε κορυφαίους σεφ, βραβευμένος στη χώρα μας από τον καιρό που μαγείρευε για το Sale e Pepe στη Μυκονο. Τα τελευταία χρόνια, εγκαταστάθηκε στα νότια προάστα των Αθηνών, και διευθύνει το δικό του μαγαζί, την τρατορία Genovese, στη Βούλα, σε μια μεγάλη μονοκατοικία, με υπέροχη αυλή, ιδανική για το καλοκαίρι.

Απλά ― δηλαδή, σπουδαία

Tα εστιατόρια της, ούτως ειπείν, δημιουργικής κουζίνας συνηθίζουν την πόζα, την επίδειξη πολυτέλειας, τον συντηρητικό χλιδάτο διάκοσμο, λές και υποθέτουν ότι η πελατεία τους απαρτίζεται από ηλικιωμένους με παλιακό γούστο. Ισως και να ‘χουν δίκιο. Ισως έτσι δικαιολογούνται και οι υψηλοί λογαριασμοί. Αλλά υπάρχουν και οι ευχάριστες εξαιρέσεις, όπου η φαντασία και η δημιουργικότητα του σεφ συμβαδίζουν με το στήσιμο του μαγαζιού, και ειδικά της σάλας. Λαμπρό παράδειγμα το «Απλά» του Χρύσανθου Καραμολέγκου.

Πειραγμένα ελληνικά και value for money

Το Oil Resto το ακούγαμε από πρόπερσι. Μοντέρνο ρεστοράν με «πειραγμένη» ελληνική κουζίνα, στο τέρμα της λεωφόρου Θηβών, στα Νέα Λιόσια (ή Ιλιον). Το βρήκαμε ευκολότατα, παίρνοντας τη Λιοσίων, και με τη βοήθεια του GPS στο Nokia

Λεπτότητα και Value for Money

Πού θα πάμε να φάμε; Πάμε κάπου καλά… Αλλά τι σημαίνει πια «καλά» σήμερα; Η οικονομική κρίση οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις. «Καλά» δεν μπορεί να σημαίνει αναγκαστικά και «ακριβά». Η εποχή της άσκοπής χλιδής και της αλόγιστης σπατάληςπέρασε. Καλά=VFM. Value for money. Αν τρως το ίδιο καλά με 100 ευρώ, γιατί να δώσεις 120 ή και 110; Κυνηγάμε και το δεκάρικο; Ναι, βέβαια.

Τα μαγαζιά προσαρμόζονται κι αυτά, τάχιστα. Αφαιρούν δαπάνες: από το art de la table, από το πολυπρόσωπο σερβίς, από τη χλιδάτη διακόσμηση, από τη συντήρηση ενός τεράστιου μενού, από το υψηλό ενοίκιο σε ακριβή περιοχή. Προσπαθούν να κρατήσουν σταθερά υψηλή την ποιότητα του φαγητού, την ποιότητα των υλικών και μια καλοδιαλεγμένη λίστα κρασιών VFM: σε αυτά δεν μπορείς να κάνεις κανένα σκόντο…

Ωραίο ντεκόρ, λύσσα φαΐ

Ωραία τα διακοσμημένα πιάτα, καλές οι ντιζαϊνάτες σάλες, με χαρά να δεχτούμε και τις πειραματικές αναζητήσεις των σεφ, αλλά… Αλλά να τρώμε κιόλας…

Δυστυχώς στο Εργαστήρι Μπαξεβάνη απολαύσαμε όλα τα παραπάνω, αλλά δεν φάγαμε. Η καινούργια σάλα στην οδό Νίκης, στις παρυφές της Πλάκας, είναι καλοβαλμένη και κομψή, με μουράνο απλίκες και βελούδινους καναπέδες, αλλά «άδεια» και υπερβολικά καινούργια, όπως πολλά από τα ακριβά ρεστωράν της Αθήνας: δεν έχουν παράδοση. Η λίστα φαγητού μαζεμένη, γεγονός που προδιαθέτει ευνοϊκά. Η λίστα κρασιών μόνο ελληνική και επαρκής μόνο κατά την ανάγνωση: όταν ήρθε η ώρα της παραγγελίας, απουσίαζαν κλασικά κρασιά όπως Σαντορίνη Σιγάλα περασμένη από βαρέλι, και γενικά κανένα λευκό παλαιωμένο σε βαρέλι, αλλά και νεότερα όπως Φολόη Μερκούρη.

Παραδοσιακά, στη Μύκονο

Οι τουριστικές περιοχές δεν είναι το ευνοϊκότερο περιβάλλον για να βρεις καλό εστιατόριο. Εχουν γίνει βέβαια άλματα προόδου, σε σχέση με το παρελθόν, όταν κυριαρχούσαν οι κυμάδες και τα στερεότυπα «ελληνικά» πιάτα για τουρίστες, αλλά τώρα οι κίνδυνοι ξεφυτρώνουν από αλλού: από τη μανιέρα «μεσογειακότητας» και μοντερνικότητας, από τα ομοιόμορφα μενού και τα προμαγειρευμένα. Και οι τιμές, στα ύψη…

Τέλος πάντων, η διάσημη Μύκονος προσφέρει κάποιες σοβαρές προτάσεις για καλό φαγητό. Μετράει η παράδοση: τα ποιοτικά εστιατόρια ξεκινούν από τη δεκαετία ’70.

Στην κορυφή της πόλης

Λίγα είναι τα εστιατόρια που προσφέρουν δροσιά και ανοιξιά, το μακρύ φλογισμένο καλοκαίρι της Αθήνας. Λίγοι οι κήποι, λίγα και μακρινά τα παραλιακά προνομιούχα, τι απομένει; Οι πληθωρισμένοι πεζόδρομοι; Οχι, δεν θα πάρω…

Οι ταράτσες, ρουφ-γκάρντεν στην καθομιλουμένη, είναι μια κάποια λύσις. Οταν σηκώνεσαι 6-7 ορόφους από το έδαφος, πολλά αλλάζουν: βλέπεις, αισθάνεσαι, αερίζεσαι.

«Το»: Οαση στο Γκάζι

Αποφεύγω να πηγαίνω για φαγητό στου Ψυρρή και στο Γκάζι. Δύσκολο ή αδύνατον να βρεις καλό εστιατόριο. Βρίσκεις θόρυβο, κόσμο, ποτάκια, μουσικές ίσως, αλλά καλό φαγητό όχι.

Και ναι. Στο Γκάζι, πλάι στην παράταξη των μοδάτων νεοταβερνών, έχει ξεφυτρώσει αθόρυβα ένα πολύ καλό ρεστωράν, ονόματι «Το». Το έμαθα από φίλους, έτσι πάει, από στόμα σε στόμα. Και κινήσαμε ένα βράδυ Κυριακής, για τη διασταύρωση Τριπτολέμου και Ορφέως. Στους παραδίπλα δρόμους γινόταν της κακομοίρας. Στο δικό μας, ησυχία. Ημασταν η μία από δύο παρέες όλο το βράδυ. Ο κόσμος πάει στον κόσμο.

Μπρέκφαστ ιν μπεντ φορ του

Μπουχτισμένοι από γιορτές, μπαϊλντισμένοι από ξενύχτια και σούρες, μες στις οικιακές γλύκες του χειμώνα ακόμη, τι να σκαρφιστούμε για να ξεκουραστούμε, να χαλαρώσουμε, να απολαύσουμε θαλπωρή και χουζούρι; Χουζούρι, σ’ αυτό κολλάω.

Χουζούρι… Πού αλλού; Στο κρεβάτι. Να ξυπνήσεις αργά, αργούτσικα τέλος πάντων, να τανυστείς χορτάτος από ύπνο, να ανοίξεις τα ρολά. Να είναι βροχερός ο καιρός ή συννεφιά, να σε κρατάει μέσα· ψυχρό το φως. Εχεις σηκωθεί. Αφήνεις την/το σύντροφο να χουχουλιάζει ακόμη. Σήμερα έχεις σέρβις λουξ πέντε αστέρων, μωρό μου, ψιθυρίζεις μέσα στα μαξιλάρια.

Μπιστρό αλά γκρέκα

Συχνά, βγαίνεις από το σινεμά ή το θέατρο, η απλώς βγαίνεις από το σπίτι, ή βρίσκεσαι στο δρόμο μετά τη δουλειά, και θέλεις να φας κάπου στο κέντρο της πόλης, σχετικά ήσυχα και αρκετά φτηνά, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα. Δεν θέλεις ταβέρνα, δεν θέλεις ουζομεζεδοπωλείο, δεν θες μοδάτο. Θέλεις ένα ελληνότροπο μπιστρό-ρεστοράν, χαλαρό και μοντέρνο.

Αυτή η ζήτηση διαμορφώνει, εδώ και λίγο καιρό ένα νέου τύπου ρεστοράν στο αθηναϊκό κέντρο, με αισθητική μπιστρό, κουζίνα ελληνική-μεσογειακή και προπάντων τιμές λογικές: από 20 έως 30 ευρώ το άτομο. Το Ψαροκόκκαλο στην βιβλιοπωλική και φοιτητική οδό Σόλωνος είναι τέτοιο μαγαζί. Μικρό, καλοστημένο, με αισθητική μίνιμαλ αλλά ζεστή, με περιεκτικό καλοστημένο μενού και καλό κρασί σε καλή τιμή.

Η γεύση του καλοκαιριού

Πόσα βήματα από την παραλία ώς το σπίτι; Το καταμεσήμερο, είναι τριακόσια βαριά. Βαραίνει η αρμύρα της θάλασσας, βαραίνουν οι βουτιές, ο ήλιος κατακορύφως, τα δύο ούζα Βαρβαγιάννη, η τσάντα με τα συμπράγκαλα.

Μετράς τα βήματα. Στις καλαμιές τα τζιτζίκια τρελαίνονται. Βγαίνεις στην άσφαλτο για ψώνια― μπίρες, φέτα και τσιγάρα. Κατηφορίζεις στο κηπάριο με τις ξερικές ντομάτες και τις μελιτζάνες, ξεφορτώνεις, ξέπλυμα στην αυλή με το λάστιχο όλων των αρμυρισμένων, κι αρχίζει η διευθέτηση γύρω απ’ το τραπέζι.